پزشکان متخصص جراحی پلاستیک شیراز

جراحی ترمیمی در دل جراحی پلاستیک تعریف می شود اما ترمیم، واژه مناسبی برای اهداف جراحان پلاستیک نیست و به جای آن باید از واژه بازسازی استفاده کرد. جراحان پلاستیک می کوشند با ایجاد تغییرات هوشمندانه در بافت یا عضوی که ظاهری طبیعی یا موزون ندارد، تعادل بیشتری به ظاهر فرد ببخشند.

بله، ما با جراحی پلاستیک و بازسازی می توانیم طیف گسترده ای از مشکل های بیماران را برطرف کنیم؛ بیماری های مادرزادی که باعث بدشکلی ناخوشایند می شوند، آثار ناشی از سوانح یا سوختگی ها، تغییرات و بدشکلی های ناشی از تومور و در نهایت کسانی که به جراحی نیاز دارند و کاندید مناسب جراحی زیبایی اند.

گرفتن شرح حال کامل در مورد عارضه مادرزادی در فرایند درمان بسیار موثر است. پزشک باید بداند مشکل از بدو تولد وجود داشته یا مدتی بعد از تولد ایجاد شده است. علاوه بر این، تغییرات و پیشرفت بیماری در گذر زمان هم در تصمیم گیری پزشک تاثیر دارد. از مهم ترین مشکل های ظاهری مادرزادی، شکاف کام یا شکاف لب است. از آنجا که لب و کام در گفتار و تغذیه نقش اساسی دارند، باید بیمار کودک هرچه زودتر جراحی شود. البته برای این منظور کودک باید خوب وزن گرفته باشد و سن مناسبی برای بیهوشی داشته باشد. مشکل بعدی، ضایعات عروقی همانژیوم است که ظرف ۲ هفته اول تولد روی گونه، لب، بینی، پلک و دیگر قسمت ها ایجاد می شوند و گسترش می یابند اما حدود سنی ۶ ۵ سالگی سرعت گسترش آنها کم می شود و در ۱۰ سالگی به حداقل می رسد. در گذشته جراحی این ضایعات سریع انجام می شد اما امروزه پزشکان کمی درنگ می کنند مگر اینکه روی پلک یا داخل سوراخ بینی باشد که ممکن است عوارض جانبی ایجاد کند. از سوی دیگر، در صورت رشد نکردن کافی بندهای انگشتان برای پیشگیری از بروز اختلال عملکردهای حرکتی در سنین ۲ ۱ سالگی باید جراحی انجام شود. در این جراحی توجه به حفظ عروق انگشتان بسیار مهم است. همچنین اگر گوش های کودک متمایل به سمت بیرون باشد، خال های مادرزادی بزرگ که تا قبل از ۵ سالگی بزرگی آنها رابطه مستقیمی با احتمال بدخیمی شان دارد، چسبندگی های زودرس استخوان های جمجمه که می توانند فشار وارد بر چشم ها یا مغز را افزایش دهند و باعث نشانگان هایی شوند، از بدشکلی های مادرزادی اند.

سوانح اشکال مختلفی دارند مانند تصادف، ضربه، زمین خوردن و سوختگی. در این موارد باید موقعیت جراحت به دقت بررسی شود و خطر عفونت آن را به حداقل رساند. با توجه به عمق جراحت، تاندون ها، عروق و اعصاب آسیب دیده ترمیم انجام شود. جراحت باید با روشی که حداقل جوشگاه را بر جا بگذارد، بخیه زده شود. در سوانح، اولویت پزشک نجات جان بیمار است مثلا در مورد سوختگی، جبران مایعات از دست رفته بدن بیمار در اولویت قرار داد.

این کار تا حدی امکان پذیر است مثلا اینکه جراح لایه های عضلانی موجود در ناحیه را با ظرافت به هم نزدیک کند تا پوست با فشار کمتری بخیه بخورد یا استفاده از چسب های مخصوص و مواد سیلیکونی به مدت ۴ تا ۶ هفته بعد از عمل که فشار روی بافت را کم می کند. استفاده از پمادهای کاهش دهنده جوشگاه موجود در بازار، اثر چشمگیری ایجاد نمی کنند.

اگرچه این بیمار است که به پزشک متخصص جراحی پلاستیک مراجعه می کند اما پزشک است که تصمیم می گیرد مراجعش برای جراحی کاندید مناسبی است یا نه و نباید کسانی که کاندید مناسبی نیستند، جراحی کرد.

یک جراح پلاستیک حاذق حتما مشاوره دقیقی طی چند جلسه با بیمار انجام می دهد. باید به بیمار بها داد و از مقتضیات سنی، وضعیت روانی، شخصیتی، فرهنگی، خانوادگی و موقعیت اجتماعی او اطلاعات کافی به دست آورد. پزشک باید بداند این جراحی تا چه حد در زندگی بیمار مهم است آیا فقط به دلیل نداشتن اعتمادبه نفس و تایید شدن به وسیله اطرافیان قصد رفتن زیر تیغ جراحی دارد؟ آیا جراحی باعث تغییر قابل توجهی در عملکرد فردی و اجتماعی او می شود؟ به نظر من ذوق و عشق جراح به کارش هم به اندازه دانش او اهمیت دارد. جراح باحوصله ای که وقت کافی می گذارد، حتما برای بازسازی یک عضو هم هنر به خرج خواهد داد و از عملی که انجام می دهد، همان قدر لذت می برد که یک هنرمند از آفرینش هنری لذت می برد.