سندروم شوگرن

سندرم شوگرن، نوعی بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به غدد تولید کننده مایعات بدن، مانند غدد اشکی و بزاقی، حمله می کند. این حمله باعث کاهش تولید مایعات و خشکی در چشم ها، دهان و سایر اندام ها می شود.

سندرم شوگرن یک بیماری مزمن است و درمانی قطعی برای آن وجود ندارد. با این حال، درمان های موجود می توانند به کنترل علائم و جلوگیری از آسیب به اندام ها کمک کنند. در ادامه به بررسی راه های درمان این سندروم خواهیم پرداخت.

علائم سندروم شوگرن

• خشکی چشم
• خشکی دهان
• خشکی بینی، گلو و پوست

خشکی چشم

سیستم ایمنی بدن به غدد اشکی حمله می کند و باعث التهاب و آسیب به این غدد می شود. این التهاب و آسیب باعث کاهش تولید اشک می شود. اشک نقش مهمی در حفظ رطوبت و سلامت چشم ها دارد. هنگامی که تولید اشک کاهش می یابد، چشم ها خشک می شوند.

علائم خشکی چشم ناشی از سندروم شوگرن

• سوزش، خارش و قرمزی چشم
• احساس شن در چشم
• احساس خشکی و تحریک چشم
• احساس درد در چشم
• تاری دید
• افزایش حساسیت چشم به نور

خشکی دهان

سیستم ایمنی بدن به غدد بزاقی حمله می کند و باعث التهاب و آسیب به این غدد می شود. این التهاب و آسیب باعث کاهش تولید بزاق می شود. بزاق نقش مهمی در حفظ رطوبت و سلامت دهان دارد. هنگامی که تولید بزاق کاهش می یابد، دهان خشک می شود. همچنین از آنجایی که بزاق دهان نقش مهمی در حفظ سلامت دندان ها نیز دارد ممکن است باعث آسیب به دندان ها نیز بشود.

علائم خشکی دهان ناشی از سندروم شوگرن

• احساس خشکی و چسبندگی در دهان
• مشکل در جویدن، بلع و صحبت کردن
• افزایش خطر پوسیدگی دندان و بیماری لثه
• احساس سوزش و خارش در دهان
• احساس خشکی و تحریک گلو
• بوی بد دهان

خشکی بینی، گلو و پوست

همانطور که در موارد قبل نیز گفته شد، سیستم ایمنی بدن به غدد تولید کننده مخاط در این اندام ها حمله می کند. این حمله باعث التهاب و آسیب به این غدد می شود. این التهاب و آسیب باعث کاهش تولید مخاط می شود. مخاط نقش مهمی در حفظ رطوبت و سلامت بینی، گلو و پوست دارد. هنگامی که تولید مخاط کاهش می یابد، این اندام ها خشک می شوند.

• خشکی بینی: خشکی بینی ناشی از سندرم شوگرن می تواند باعث گرفتگی بینی، خونریزی بینی و سوزش گلو شود. همچنین می تواند خطر ابتلا به عفونت های سینوسی را افزایش دهد.
• خشکی گلو: خشکی گلو ناشی از سندرم شوگرن می تواند باعث سوزش، خارش و گرفتگی گلو شود. همچنین می تواند مشکل در بلع را ایجاد کند.
• خشکی پوست: خشکی پوست ناشی از سندرم شوگرن می تواند باعث خارش، ترک خوردگی و حساسیت به نور شود. همچنین می تواند خطر ابتلا به عفونت های پوستی را افزایش دهد.

جلوگیری از بروز سندروم شوگرن

در حال حاضر هیچ راهی برای جلوگیری از سندرم شوگرن وجود ندارد. با این حال، برخی از اقدامات وجود دارند که ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهند:

• سیگار نکشید.
• رژیم غذایی سالم داشته باشید.
• وزن سالم خود را حفظ کنید.
• فعال باشید.

در صورت رعایت نکردن موارد ذکر شده در بالا، امکان ابتلا به سندروم شوگرن را در افراد بالا میرود.

اگر به این سندروم دچار شده اید میتوانید با مراجعه به متخصص داخلی در شیراز ، مشاوره دریافت کنید و راه های درمانی پیشنهادی ایشان را برای بهبود انجام دهید.

درمان سندروم شوگرن

در صورت مبتلا شدن به سندروم شوگرن، با وجود اینکه هنوز درمان خاصی برای این سندروم وجود ندارد، میتوان از روش های زیر برای کنترل و بهبود این سندروم استفاده کرد:

• درمان های علامتی
• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن

درمان های علامتی

درمان های علامتی برای سندرم شوگرن به تسکین علائم خشکی مانند استفاده از قطره های چشمی اشک مصنوعی، اسپری های بینی، ژل های دهانی و مرطوب‌کننده پوست استفاده می شود.

داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن

داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن برای سندرم شوگرن به کاهش التهاب و آسیب به غدد تولید کننده مایعات کمک می کنند. این داروها ممکن است عوارض جانبی جدی داشته باشند، بنابراین فقط در صورت شدید بودن علائم استفاده می شوند. این داروها شامل موارد زیر میشوند:

• گلوکوکورتیکوئیدها
• داروهای ضد مایعات بدن
• داروهای بیولوژیکی

جمع‌بندی سندروم شوگرن

سندرم شوگرن یک بیماری خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن به غدد تولید کننده مایعات بدن حمله می کند. علائم سندرم شوگرن می تواند شامل خشکی چشم، خشکی دهان، خستگی، درد مفاصل و اختلالات خواب باشد.در حال حاضر هیچ درمانی برای سندرم شوگرن وجود ندارد. با این حال، درمان های موجود می تواند به مدیریت علائم و بهبود کمک کند.

بیماری ارثی

بیماری های ارثی بیماری هایی هستند که از طریق ژن ها از والدین به فرزندان منتقل می شوند. ژن ها قطعات کوچک DNA هستند که اطلاعات لازم برای ساخت پروتئین ها را حمل می کنند. پروتئین ها عملکردهای مهمی در بدن دارند، از جمله ساخت بافت ها، تنظیم متابولیسم و مبارزه با عفونت ها.

انواع بیماری های ارثی

بیماری های ارثی را می توان بر اساس نوع جهش ژنی که باعث آنها می شود، طبقه‌بندی کرد:

بیماری های تک ژنی

این بیماری ها توسط جهش در یک ژن واحد ایجاد می شوند و می توانند بر هر قسمتی از بدن تأثیر بگذارند. برخی از بیماری های تک ژنی رایج عبارتند از:

• هموفیلی
• تالاسمی
• دیستروفی عضلانی
• فنیل کتونوری
• صرع

بیماری های چند ژنی

این بیماری ها توسط جهش در چندین ژن ایجاد می شوند. بیماری های چند ژنی می توانند بر هر قسمتی از بدن تأثیر بگذارند. برخی از بیماری های چند ژنی رایج عبارتند از:

• بیماری قلبی
• بیماری های عروقی
• دیابت
• سرطان
• چاقی

بیماری های کروموزومی

این بیماری ها توسط تغییر در ساختار یا تعداد کروموزوم ها ایجاد می شوند. بیماری های کروموزومی می توانند بر هر قسمتی از بدن تأثیر بگذارند. برخی از بیماری های کروموزومی رایج عبارتند از:

• سندرم داون
• سندرم ترنر
• سندرم ایکس شکننده

علت بیماری ارثی

بیماری ارثی می تواند به دلیل جهش های ژنتیکی ایجاد شود. جهش های ژنتیکی می توانند از طریق عوامل مختلفی ایجاد شوند، از جمله:

• عوامل ارثی: جهش های ژنتیکی می توانند از والدین به فرزندان منتقل شوند.
• عوامل محیطی: برخی از جهش های ژنتیکی در اثر قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی مانند اشعه ماوراء بنفش، مواد شیمیایی یا ویروس ها ایجاد می شوند.
• عوامل تصادفی: برخی از جهش های ژنتیکی به طور تصادفی رخ می دهند.

چگونگی انتقال بیماری ارثی چیست

بیماری ارثی می تواند از طریق انواع مختلفی از جهش های ژنتیکی منتقل شود. سه نوع اصلی انتقال بیماری های ارثی عبارتند از:

انتقال غالب

در این نوع انتقال، یک ژن جهش یافته برای ایجاد بیماری کافی است. اگر یکی از والدین یک ژن جهش یافته داشته باشد، فرزندشان 50 درصد احتمال دارد که ژن جهش یافته را به ارث ببرد.

انتقال مغلوب

در این نوع انتقال، دو ژن جهش یافته برای ایجاد بیماری لازم است. اگر یکی از والدین یک ژن جهش یافته داشته باشد، فرزندشان 50 درصد احتمال دارد که ژن جهش یافته را به ارث ببرد، اما خود بیمار نخواهد شد. فرزند این فرد 25 درصد احتمال دارد که دو ژن جهش یافته را به ارث ببرد و بیمار شود.

انتقال مرتبط با کروموزوم X

در این نوع انتقال، ژن جهش یافته روی کروموزوم X قرار دارد. زنان دو کروموزوم X دارند، در حالی که مردان یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y دارند. اگر یک زن یک ژن جهش یافته روی کروموزوم X خود داشته باشد، 50 درصد احتمال دارد که ژن جهش یافته را به هر یک از فرزندان خود منتقل کند. اگر یک مرد یک ژن جهش یافته روی کروموزوم X خود داشته باشد، تمام دخترانش و هیچ یک از پسرانش ژن جهش یافته را به ارث خواهند برد.

در حال حاضر هیچ درمانی برای بسیاری از بیماری‌های ارثی وجود ندارد. با این حال، درمان‌هایی برای برخی از این بیماری‌ها وجود دارد که می‌تواند به بهبود علائم و کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری‌ها کمک کند. اگر نگران هستید که ممکن است در معرض خطر ابتلا به یک بیماری ارثی باشید، می‌توانید با پزشک خود صحبت کنید. پزشک شما می‌تواند به شما کمک کند تا خطر ابتلا به این بیماری‌ها را ارزیابی کنید و در صورت نیاز، آزمایش‌های ژنتیکی را برای شما تجویز کند.

جمع‌بندی همه چیز درمورد بیماری ارثی

بیماری ارثی می تواند انواع مختلفی داشته باشد و می تواند از خفیف تا شدید باشد. هیچ راهی برای جلوگیری از تمام بیماری های ارثی وجود ندارد، اما می توان اقداماتی برای کاهش خطر ابتلا به برخی از آنها انجام داد.

ایمپلنت دندان یک پایه تیتانیومی است که در استخوان فک قرار می‌گیرد. این پایه با گذشت زمان با استخوان فک جوش می‌خورد و یک واحد یکپارچه تشکیل می‌دهد.

استخوان فک یک بافت زنده است که دائماً در حال بازسازی است. هنگامی که یک ایمپلنت دندان در استخوان فک قرار می‌گیرد، سلول‌های استخوانی شروع به رشد در اطراف پایه ایمپلنت می‌کنند. این سلول‌ها به پایه ایمپلنت می‌چسبند و آن را به بخشی از ساختار استخوان فک تبدیل می‌کنند. این فرآیند به نام استئواینتگریشن شناخته می‌شود. استئواینتگریشن یک فرآیند طبیعی است که معمولاً طی چند ماه پس از کاشت ایمپلنت کامل می‌شود.

استئواینتگریشن برای چه افرادی خطرناک است؟

استئواینتگریشن برای اکثر افراد بی‌خطر است، اما در برخی موارد ممکن است خطرناک باشد. این موارد عبارتند از:

• عفونت: عفونت در محل کاشت ایمپلنت می‌تواند باعث عدم موفقیت استئواینتگریشن شود. عفونت می‌تواند ناشی از بهداشت نامناسب دهان و دندان، بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا بیماری‌های سیستم ایمنی بدن، یا استفاده از داروهای خاص مانند داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی باشد.
• کمبود استخوان: اگر استخوان فک در محل کاشت ایمپلنت کافی نباشد، ممکن است استئواینتگریشن موفقیت‌آمیز نباشد. در این موارد ممکن است نیاز به پیوند استخوان باشد.
• سیگار کشیدن: سیگار کشیدن خطر عدم موفقیت استئواینتگریشن را افزایش می‌دهد.

کاهش خطر استئواینتگریشن

برای کاهش خطر استئواینتگریشن، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:

• از بهداشت دهان و دندان خود به خوبی مراقبت کنید. این شامل مسواک زدن دو بار در روز با مسواک نرم و خمیردندان حاوی فلوراید، و نخ دندان کشیدن یک بار در روز است.
• اگر سابقه عفونت در دهان و دندان دارید، قبل از کاشت ایمپلنت، آن را درمان کنید.
• اگر سابقه بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت یا بیماری‌های سیستم ایمنی بدن دارید، با دندانپزشک خود در مورد نحوه مدیریت این بیماری‌ها قبل از کاشت ایمپلنت صحبت کنید.
• اگر از داروهای خاص مانند داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی بدن استفاده می‌کنید، با دندانپزشک خود در مورد نحوه مدیریت این داروها قبل از کاشت ایمپلنت صحبت کنید.
• اگر کمبود استخوان در محل کاشت ایمپلنت دارید، با دندانپزشک خود در مورد گزینه‌های درمانی مانند پیوند استخوان صحبت کنید.
• اگر سیگار می‌کشید، قبل از کاشت ایمپلنت، سیگار کشیدن را ترک کنید.

آیا ایمپلنت دندان درد دارد؟ برای اطلاعات بیشتر مقاله درجه شده در سایت دکتر 24 را مشاهده کنید.

چه کسی نباید ایمپلنت دندان انجام دهد؟

ایمپلنت دندان یک روش درمانی مؤثر و ماندگار برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته است. با این حال، همه افراد برای انجام ایمپلنت دندان مناسب نیستند. برخی از شرایطی که ممکن است شما را نامناسب برای انجام ایمپلنت دندان کند مانند موارد بالا میباشد و آورده شده است:

• عفونت در دهان و دندان
• بیماری‌های زمینه‌ای
• استفاده از داروهای خاص
• کمبود استخوان
• سیگار کشیدن

اگر درگیر موارد ذکر شده هستید بهتر است که قبل از انجام ایمپلنت با دندانپزشک مشورت کنید.

• عفونت: عفونت در محل کاشت ایمپلنت می‌تواند باعث درد، تورم، و قرمزی شود. در موارد شدید، عفونت می‌تواند باعث از دست رفتن ایمپلنت شود.
• آلرژی: برخی از افراد ممکن است به موادی که در ایمپلنت دندان استفاده می‌شوند، آلرژی داشته باشند. علائم آلرژی ممکن است شامل خارش، قرمزی، و تورم شود.
• آسیب به بافت‌های اطراف: در برخی موارد، کاشت ایمپلنت می‌تواند باعث آسیب به بافت‌های اطراف مانند لثه، استخوان، یا اعصاب شود.

بنابراین بهتر است قبل از انجام ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کررده و از ایشان مشورت بگیرید و درصورت وجود موارد بالا بهتر است که ایمپلنت را انجام ندهید. انواع ایمپلنت دندان کدام است؟

جمع‌بندی کسانی که نباید ایمپلنت انجام دهند

به طور کلی میتوان گفت ایمپلنت دندان برای افرادی که دارای شرایط زیر هستند، مناسب نیست:

• عفونت در دهان و دندان
• بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت، بیماری‌های خود ایمنی، و بیماری‌های قلبی عروقی
• استفاده از داروهای خاص مانند داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی بدن
• کمبود استخوان در محل کاشت ایمپلنت
• سیگار کشیدن

کودکان ممکن است در اثر حوادث، پوسیدگی دندان، یا سایر عوامل، دندان‌های خود را از دست بدهند. از دست دادن دندان در کودکان می‌تواند مشکلاتی از جمله زیبایی، گفتار، و عملکرد جویدن را ایجاد کند. ایمپلنت دندان بهترین روش جایگزینی دندان‌های از دست رفته در بزرگسالان است. ایمپلنت یک پایه فلزی است که در استخوان فک قرار می‌گیرد و دندان مصنوعی روی آن قرار می‌گیرد. ایمپلنت‌ها بسیار محکم و بادوام هستند و ظاهری طبیعی دارند. با این حال، ایمپلنت دندان در کودکان معمولاً توصیه نمی‌شود. دلیل این امر آن است که ایمپلنت ممکن است بر رشد فک و دندان‌های کودکان تأثیر منفی بگذارد.

روش های جایگزین ایمپلنت دندان در کودکان

در صورت از دست رفتن دندان در کودکان، روش‌های جایگزین دیگری وجود دارد که می‌توان از آن‌ها استفاده کرد. برخی از این روش‌ها عبارتند از:

فلیپر

• فلیپر یک وسیله متحرک است که برای پر کردن فضای خالی دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شود. فلیپر از یک پایه پلاستیکی و یک یا چند دندان مصنوعی تشکیل شده است. پایه پلاستیکی فلیپر به سقف دهان متصل می‌شود و دندان‌های مصنوعی روی آن قرار می‌گیرند.
• فلیپر ظاهری طبیعی دارد و به راحتی قابل درآوردن و قرار دادن مجدد در دهان است. با این حال، فلیپر ممکن است باعث ناراحتی و عفونت شود. همچنین، فلیپر به اندازه دندان‌های طبیعی محکم نیست و ممکن است در حین غذا خوردن یا صحبت کردن از دهان خارج شود.

دندان مصنوعی ثابت موقت تکه‌ای

• دندان مصنوعی ثابت موقت تکه‌ای یک وسیله ثابت است که برای پر کردن فضای خالی دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شود. این دندان‌ها از آکریلیک ساخته شده‌اند و به دندان‌های باقی‌مانده متصل می‌شوند.
• دندان مصنوعی ثابت موقت تکه‌ای بسیار محکم است و از دهان به راحتی خارج نمی‌شود. این دندان‌ها ظاهری طبیعی دارند و می‌توانند برای دندان‌های جلو و عقب استفاده شوند.

بریج مریلند

• بریج مریلند یک پروتز دندانی است که از یک پایه فلزی و دندان‌های مصنوعی تشکیل شده است. پایه فلزی بریج مریلند به دندان‌های مجاور متصل می‌شود.
• بریج مریلند ظاهری طبیعی دارد و بسیار محکم است. این پروتز می‌تواند برای دندان‌های جلو و عقب استفاده شود.

ریتینر اسیکس

• ریتینر اسیکس یک پلاک نگهدارنده است که عمدتاً به عنوان یک راهکار موقت استفاده می‌شود. ریتینر اسیکس از مواد پلاستیکی ساخته شده است و به دندان‌های باقی‌مانده متصل می‌شود.
• ریتینر اسیکس می‌تواند به حفظ فضای خالی دندان از دست رفته کمک کند. این پلاک ظاهری طبیعی ندارد و می‌تواند باعث ناراحتی شود.

باندینگ دندان

• باندینگ دندان یک روش ترمیمی است که برای اصلاح شکل و رنگ دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شود. در روش باندینگ، از مواد رزین رنگ دندان استفاده می‌شود.
• باندینگ دندان ظاهری طبیعی دارد و به راحتی قابل انجام است. با این حال، باندینگ دندان استحکام دندان‌های طبیعی را ندارد و ممکن است در حین غذا خوردن یا صحبت کردن بشکند.

اسنپ آن اسمایل

• اسنپ آن اسمایل یک کاور دندانی است که ظاهری طبیعی دارد و به راحتی قابل استفاده است. اسنپ آن اسمایل از مواد پلاستیکی ساخته شده است و به دندان‌های باقی‌مانده متصل می‌شود.
• اسنپ آن اسمایل ظاهری طبیعی دارد و بسیار راحت است. این کاور می‌تواند برای دندان‌های جلو و عقب استفاده شود.

ارتودنسی

• ارتودنسی یک روش درمانی است که برای مرتب کردن دندان‌ها استفاده می‌شود. در روش ارتودنسی، از بریس‌ها یا سایر وسایل ارتودنسی استفاده می‌شود تا دندان‌های باقی‌مانده به داخل فضای خالی هدایت شوند.
• ارتودنسی می‌تواند به حفظ فضای خالی دندان از دست رفته کمک کند. این روش درمانی زمان‌بر است و ممکن است هزینه‌ بر باشد.

برای مشاهده انواع ایمپلنت های دندان مطلب درج شده در دکتر 24 را مطالعه کنید.

چه کسانی نباید ایمپلنت دندان انجام دهند؟ برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

جمع‌بندی ایمپلنت دندان در کودکان

ایمپلنت دندان بهترین روش جایگزینی دندان‌های از دست رفته در بزرگسالان است، اما در کودکان معمولاً توصیه نمی‌شود. در صورت از دست رفتن دندان در کودکان، روش‌های جایگزین دیگری برای ایمپلنت دندان در کودکان وجود دارد که می‌توان از آن‌ها استفاده کرد. انتخاب روش مناسب باید با توجه به شرایط و نیازهای خاص هر کودک انجام شود.

ایمپلنت دندان یک روش جراحی است که برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته استفاده می‌شود. و از سه قسمت تشکیل شده است:

• پایه ایمپلنت: یک پیچ فلزی است که در استخوان فک قرار می ‌گیرد.
• اباتمنت: یک قطعه فلزی است که پایه ایمپلنت را به روکش متصل می‌ کند.
• روکش: یک دندان مصنوعی است که روی اباتمنت قرار می گیرد.

روش های مراقبت از ایمپلنت

همانطور که گفته شد انواع ایمپلنت دندان یک روش درمانی دائمی است، اما این بدان معنا نیست که نیازی به مراقبت ندارد. مراقبت‌های مناسب از ایمپلنت دندان می‌تواند به افزایش طول عمر و عملکرد آن کمک کند. در اینجا چند روش برای مراقبت از ایمپلنت دندان آورده شده است:

• از مسواک نرم و خمیردندان حاوی فلوراید استفاده کنید. مسواک زدن منظم با مسواک نرم و خمیردندان حاوی فلوراید می‌تواند به جلوگیری از تجمع پلاک و جرم روی ایمپلنت کمک کند.
• از نخ دندان استفاده کنید. نخ دندان کشیدن به طور منظم می‌تواند به تمیز کردن بین دندان‌ها و ایمپلنت کمک کند.
• از خوردن غذاهای سفت و چسبنده خودداری کنید. غذاهای سفت و چسبنده می‌توانند به ایمپلنت آسیب برسانند.
• از جویدن آدامس خودداری کنید. جویدن آدامس می‌تواند به ایمپلنت فشار وارد کند.
• از سیگار کشیدن خودداری کنید. سیگار کشیدن می‌تواند خطر عفونت ایمپلنت را افزایش دهد.

پس از ایمپلنت چه غذاهایی باید بخوریم؟

پس از کاشت ایمپلنت دندان، باید از خوردن غذاهای سفت و چسبنده خودداری کنید. این غذاها می‌ توانند به ایمپلنت آسیب برسانند و باعث درد و ناراحتی شوند.

غذاهای سفت

در اینجا چند نمونه از غذاهایی که پس از کاشت ایمپلنت دندان باید از خوردن آنها خودداری کنید آورده شده است:

• غذاهای سفت مانند سیب، هویج، بادام زمینی، آجیل و ذرت
• غذاهای چسبنده مانند آدامس، پاستیل، آبنبات و نبات
• غذاهای داغ یا تند که ممکن است باعث تحریک یا تورم شوند

غذاهای نرم

در عوض، باید از غذاهای نرم و ملایم که به راحتی می‌توان آنها را جوید، استفاده کنید. این غذاها عبارتند از:

• غذاهای پخته شده مانند سوپ، پوره سیب زمینی، ماکارونی و پنیر
• غذاهای آبکی مانند اسموتی، سوپ، میوه و سبزیجات
• غذاهای نرم مانند تخم مرغ، ماهی، مرغ و پنیر

در هفته‌های اول پس از جراحی، بهتر است از غذاهای نرم و ملایم استفاده کنید. به تدریج، می‌توانید غذاهای سفت‌تر را به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

مراقبت های پس از ایمپلنت دندان چیست؟ برای اطلاعات بیشتر به مقالات سایت دکتر 24 مراجعه کنید.

نکات غذا خوردن پس از ایمپلنت دندان

در اینجا چند نکته برای خوردن غذا پس از کاشت ایمپلنت دندان آورده شده است:

• از خوردن غذاهای سفت یا چسبنده خودداری کنید.
• غذاهای خود را به قطعات کوچک خرد کنید.
• از جویدن غذا در یک طرف دهان خودداری کنید.
• پس از خوردن، دندان‌های خود را مسواک بزنید.

به طور کلی برخی از غذاهایی که پس از کاشت ایمپلنت دندان میتوان استفاده کرد عبارتند از:

• سوپ
• پوره سیب زمینی
• ماکارونی و پنیر
• سالاد
• مرغ آب‌پز
• ماهی آب‌پز
• تخم مرغ آب‌پز
• اسموتی

این غذا ها نرم بوده و به راحتی جویده میشوند.

جمع‌بندی غذاهایی که پس از ایمپلنت دندان میتوان خورد

پس از کاشت ایمپلنت دندان، باید از خوردن غذاهای سفت و چسبنده خودداری کنید. این غذاها می‌توانند به ایمپلنت آسیب برسانند و باعث درد و ناراحتی شوند.
در عوض، باید از غذاهای نرم و ملایم که به راحتی می‌توان آنها را جوید، استفاده کنید. برخی از غذاهای مناسب عبارتند از سوپ، پوره سیب زمینی، ماکارونی و پنیر، مرغ آب‌پز، ماهی آب‌پز و تخم مرغ آب‌پز.
به طور کلی، باید از خوردن غذاهایی که جویدن آنها دشوار است یا ممکن است به ایمپلنت فشار وارد کنند، خودداری کنید.
در هفته‌های اول پس از جراحی، بهتر است از غذاهای نرم و ملایم استفاده کنید. به تدریج، می‌توانید غذاهای سفت‌تر را به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

اوتیسم نوعی اختلال رشدی است که بر شیوه رفتار و برقراری ارتباطات اجتماعی تاثیر می‌گذارد. کودکان مبتلا به این بیماری، مشکلات متفاوتی را بروز می‌دهند. تکرار بیش از اندازه کلمات، صحبت با صدای یکنواخت، ناتوانی در تولید صدا و حرف زدن، پاسخ غیر‌مرتبط به سوالات دیگران و ضعف در درک مفاهیم کلمات و عبارات از جمله مشکلات کودکان اوتیستیک هستند. درمان به‌موقع و اصولی این اختلال نه‌تنها در بهبود مشکلات گفتاری و کلامی کودکان مبتلا به اوتیسم موثر است، بلکه توانایی‌های اجتماعی‌شان را نیز تقویت می‌کند. یکی از این روش‌های کارآمد و نتیجه‌بخش، گفتار درمانی است. در این مقاله از پی جو با ما همراه باشید تا درباره این درمان و راه‌های مختلفش بیشتر با شما صحبت کنیم.

گفتار درمانی چیست و گفتار درمانگر چه می‌کند؟

گفتار درمانی یکی از زیرشاخه‌های توانبخشی است. در این روش، درمانگر با به‌کار‌گیری طیف متنوعی از تکنیک‌های موثر و کارا به درمان اختلالات کلامی و ارتباطی بیماران مختلف کمک می‌کند. تقویت عضلاتی که در صحبت کردن و تنفس نقش اساسی دارند یکی از کار‌های ثمر‌بخشی است که توسط گفتار درمانگر انجام می‌شود. این کار، ارتباط برقرار کردن را برای کودکان مبتلا به اوتیسم و سایر اختلالات ارتباطی آسان‌تر می‌کند. همچنین به‌کار‌گیری تمرین‌های گوش دادن و تمرکز در این روش، قدرت یادگیری و مهارت‌های کلامی و اجتماعی بیماران را تقویت می‌کنند. هر‌چند که بهره‌مندی از این درمان در هر سنی تاثیر‌گذار است، اما کودکی بهترین و نتیجه‌بخش‌ترین زمان برای گفتار درمانی است. برای مشاهده تمامی خدمات کلینیک های گفتاردرمانی در شیراز کلیک کنید.

گفتار درمانگر و روش‌های بهبود مهارت‌های ارتباطی در کودکان اوتیستیک

برای بهبود مهارت‌های کلامی و غیر‌کلامی در کودکان مبتلا به اوتیسم هر درمانگر ممکن است مجموعه روش‌هایی را به‌کار ببرد که با متخصص دیگر متفاوت باشد. در واقع، به دلیل تنوع اختلالات در این بیماری لازم است برای هر فرد مبتلا از روش‌های مخصوصی استفاده شود. اما به طور کلی گفتار درمانگر به کودکان اوتیستیک موارد زیر را آموزش می‌دهد:

• استفاده درست از کلمات
• بیان صحیح کلمات
• بروز عواطف و احساسات
• ریتم و سرعت صحبت کردن
•  زبان اشاره و استفاده از دست و نماد‌های تصویری برای برقراری ارتباط؛ این کار به کودکانی که با برقراری ارتباطات کلامی مشکل دارند کمک شایانی می‌کند.
• مهارت‌های اجتماعی

برای مشاهده بهترین مراکز گفتاردرمانی شیراز از سایت پی جو کلیک کنید و از بهترین مراکز مشاوره دریافت کنید.

آسیب شناس گفتار و زبان همچنین روش‌های روان‌شناختی مختلفی مانند تحلیل رفتار کاربردی را نیز در درمان کودکان مبتلا به اوتیسم به‌کار می‌گیرد. در این روش، با تشویق رفتار‌های مثبت، کودک اوتیستیک یاد می‌گیرد که از رفتار‌های مخرب دوری کند. واکنش و محرکی مطلوب از جانب درمانگر پس از هر رفتار مثبت کودک کلیت این تکنیک را شکل می‌دهد. روش دیگر، رفتار درمانی است. در این تکنیک گفتار درمانگر در نقش تراپیست عمل می‌کند و منشا استرس‌های کودکان اوتیستیک را شناسایی می‌کند. بازی درمانی و گروه درمانی نیز دو روش موثر دیگر در گفتار درمانی کودکان مبتلا به اوتیسم هستند. در هنگام بازی و با قرار گرفتن در گروه مهارت‌های اجتماعی کودک تقویت شده و علائم اوتیسم بهبود می‌یابند.

سخن آخر گفتار درمانی در اوتیسم

در این مقاله به بررسی اوتیسم و روش‌های گفتار درمانی پرداختیم. از آنجایی که این اختلال در همه کودکان به یک شکل خود را نشان نمی‌دهد، به‌کار‌گیری روش درمانی صحیح اهمیت زیادی دارد. در پی جو برترین مراکز گفتار درمانی به شما معرفی شده‌اند تا از دانش و مهارت‌های بهترین متخصصان در درمان اوتیسم بهره‌مند شوید. در پروفایل اختصاصی هر یک از این مراکز به‌راحتی می‌توانید با کارشناسان صحبت کنید و از آن‌ها مشورت بگیرید. فراموش نکنید که بسیاری از کودکان اوتیستیک اعجوبه‌های کوچک و باهوشی هستند که باید در مسیر درست قرار بگیرند. تقویت مهارت‌های اجتماعی این کودکان در بروز استعداد‌هایشان نقش بسزایی دارد. بنابراین درمان را جدی بگیرید و آینده‌ای درخشان برای فرزند دل‌بند‌تان بسازید.

منبع: ایسنا